JEID25 - ALDEE

Editorial

Lo hemos hecho. Y ahora, ¿qué?

Han pasado solo unas horas desde que cerramos las JEID25 y los mensajes siguen llegando. Felicitaciones de amigas, colegas y también de personas a las que apenas conocíamos, que destacan el éxito de las jornadas. Se habla de contenido, de organización, de rigor. Pero lo que más se repite no estaba en el programa: se habla de atmósfera, de cuidado, de clima. De comunidad.

Y nos llaman anfitrionas. Nos llaman culpables. Aceptamos el adjetivo. Culpables, sí.

Porque este resultado no ha sido una feliz coincidencia. No es suerte. Ha sido la consecuencia de una estrategia paciente y obstinada; de una visión a largo plazo que empezó a gestarse hace años, cuando ALDEE apenas tenía fuerza para sostenerse y soñar con esto era, siendo honestas, una idea absurda. Ha sido el fruto de muchas horas de trabajo de un comité local que ha dado todo lo que tenía. Y, sobre todo, ha sido el resultado de una decisión: no queríamos ser administradoras de un evento, queríamos ser responsables de él. Con todo lo que eso implicaba.

Se ha celebrado lo “social” casi por encima de lo “científico”, y eso no es una anécdota. Es una declaración de principios. Porque este oficio —el nuestro— necesita rigor, sí. Pero también necesita vínculos. Necesita comunidad, redes reales, espacios de confianza donde reconocernos, compartir, pensar juntas. Y eso no se construye en las ponencias. Se construye en los pasillos. En los márgenes. Y eso también hay que saber organizarlo.

Las asociaciones profesionales no están para rellenar boletines ni para tramitar inscripciones. Están —deberían estar— para articular comunidades. Para sostenerlas. Para interpelarlas. Y eso es lo que intentamos hacer. Ese era el plan. Sin artificios. Sin postureo. Con intención.

La ola de aplausos se disipa rápido. Y la tentación de la autocomplacencia es, ahora mismo, nuestro mayor riesgo. Porque el reto no era organizar unas buenas jornadas. El verdadero reto empieza ahora.

La pregunta importante no es cómo lo hemos hecho. La pregunta —la única que importa— es: ¿qué vamos a hacer con esto? ¿Cómo vamos a convertir este momento en una palanca real? ¿Cómo vamos a usar la legitimidad y la visibilidad ganadas para reclamar lo que sigue pendiente: condiciones laborales dignas, reconocimiento institucional, estabilidad para nuestros servicios?

Tenemos voz. Tenemos experiencia. Y ahora tenemos crédito. Usemos todo eso con inteligencia.

Las JEID25 no eran la meta. Eran la prueba de que, cuando trabajamos con estrategia y sentido, somos capaces de marcar la agenda.

Gracias por la confianza, por las palabras y por la complicidad.

Se acabó la celebración.
Ahora, a trabajar.


La Junta de ALDEE

JEID25 - ALDEE

Editoriala

Egin dugu. Eta orain, zer?

Ordu gutxi batzuk besterik ez dira igaro JEID25 jardunaldiak itxi genituenetik, eta mezuak etengabe heltzen ari dira: lagunenak, lankideenak eta apenas ezagutzen genituen pertsonenak ere bai. Denek jardunaldien arrakasta azpimarratzen dute. Edukiaz, antolakuntzaz, zorroztasunaz hitz egiten da. Baina gehien errepikatzen dena ez dago egitarauan: giroaz, zainketaz, komunitateaz hitz egiten da.

Eta anfitrioi deitzen digute. Errudun ere bai. Onartzen dugu. Errudun, bai.

Izan ere, emaitza hau ez da zorioneko kasualitatea izan. Ez da zorte hutsa. Estrategia paziente eta burugogor baten ondorioa da; epe luzerako ikuspegi baten fruitua, ALDEE zutik mantentzeko nekez iristen zen garaian mamitzen hasi zena. Eta, zintzoak izanda, garai hartan honelako zerbait amestea ideia zentzugabe samarra zen.

Dena eman duen tokiko batzorde baten lan-ordu amaigabeen emaitza izan da. Eta, batez ere, erabaki baten ondorio: ez genuen ekitaldi baten administratzaile izan nahi. Arduradun izan nahi genuen. Horrek zekarren guztiarekin.

Arlo “soziala” ia “zientifikoaren” gainetik ospatu da, eta hori ez da kasualitatea. Printzipio-deklarazioa da. Gure ofizioak —gureak— behar du zorroztasuna, noski. Baina loturak ere bai. Komunitatea behar du, sare errealak, elkar ezagutzeko, partekatzeko eta elkarrekin pentsatzeko espazio seguruak. Eta hori ez da ponentzietan eraikitzen. Pasiloetan eraikitzen da. Bazterretan. Eta hori ere antolatzen jakin behar da.

Elkarte profesionalak ez daude buletinak betetzeko edo izen-emateak kudeatzeko. Daude —egon beharko lukete— komunitateak artikulatzeko. Haiei eusteko. Interpelatzeko. Hori izan da gure asmoa. Horixe zen plana. Artifiziorik gabe. Posturerik gabe. Asmo argiz.

Txaloen olatua azkar isiltzen da. Eta autokonplazentziarako tentazioa da, une honetan, gure arriskurik handiena. Izan ere, erronka ez zen jardunaldi on batzuk antolatzea. Benetako erronka orain hasten da.

Garrantzitsuena ez da nola egin dugun. Benetan axola duen galdera da: zer egingo dugu honekin? Nola bihurtuko dugu une hau benetako palanka? Nola erabiliko ditugu lortutako zilegitasuna eta ikusgarritasuna, oraindik lortzeke dagoena —lan-baldintza duinak, aitortza instituzionala, gure zerbitzuen egonkortasuna— exijitzeko?

Ahotsa dugu. Esperientzia ere bai. Eta orain, sinesgarritasuna. Erabil dezagun zentzuz.

JEID25 ez ziren helmuga bat. Frogantza bat izan ziren: estrategiaz eta zentzuz lan egiten dugunean, gai garela agenda markatzeko.

Eskerrik asko konfiantzagatik, hitzengatik eta konplizitateagatik.

Amaitu da ospakizuna.
Orain, lanera.


ALDEEko Batzordea

Report abuse